ကုိယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ တ႐ုတ္ျပည္နယ္စပ္ “ဝ” ေဒသ ပန္းဆန္းနယ္ ကေန ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာတဲ့ စာေရးဆရာမ နီေမာ္ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေဒသ ကိုယ္ေတြ႔မွတ္တမ္း၊ စာအုပ္အမည္ အျပည့္အစံုက “မၿငိမ္းမခ်မ္း မစိမ္းမလန္း၊ သိန္းသန္းကုေဋ ျပည္သူေတြ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ေခါင္းေလာင္းသံ စာေပက ၂၀၁၄ ခု ဇြန္လက ျဖန္႔ခ်ိလိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ သက္တမ္း အရွည္ၾကာဆံုး ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးပါ။ ၁၉၄၈ ခုကေန ၁၉၈၉ ခုထိ ႏွစ္ေပါင္း ၄၁ ႏွစ္ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ ေျပာသလိုပဲ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းကို က်ေနာ္တို႔ အသိအမွတ္ျပဳ ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါ လိမ့္မယ္။
ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ၁၉၃၉ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္လက္်ာတို႔ ဦးေဆာင္ၿပီး ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ သခင္ဗဟိန္း၊ သိန္းေဖျမင့္၊ အလုပ္သမား ေခါင္းေဆာင္ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စိုး စတဲ့ တက္ႂကြတဲ့ လူငယ္ေတြ ပါဝင္လာေတာ့ အင္အားႀကီး ထြားလာတယ္။
၁၉၄၅ ခု ဖက္ဆက္ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ျပည္သူေတြနဲ႔ အတူ ေခါင္းေဆာင္ ပါဝင္ခဲ့လို႔ ဩဇာ အရွိန္အဝါလည္း ႀကီးမားလာ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္ သမိုင္းမွာ အင္အား အေကာင္းဆံုး အေတာင့္တင္းဆံုး ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဖဆပလ တပ္ေပါင္းစု အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးကေန ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီထုတ္ပယ္ျခင္း ခံလိုက္ရတယ္။
ေနာက္ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီး ၁၉၄၈ ခု မတ္လ ၂၈ ရက္မွာ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး ကို စတင္ပါေတာ့တယ္။ ၁၉၈၉ ခု ဧၿပီလ မွာေတာ့ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ “ဝ” လက္နက္ကိုင္ တပ္သားေတြရဲ႕ အာဏာသိမ္းပိုက္မႈေၾကာင့္ ၿပိဳကြဲလို႔ သြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ခုအခ်ိန္ထိ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရရွိေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ ၾကေသးပါဘူး။ ဘာျပဳလို႔ ပါလဲ။
က်ေနာ့္ရဲ႕ ယူဆခ်က္ကို ေျပာရရင္ ၂၀ဝ၈ ခု အေျခခံဥပေဒမွာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑ကို လိုအပ္သည္ထက္ ပိုမိုၿပီး အခြင့္အေရး ယူထားလို႔ပါ။ ၂၀ဝ၈ ခု အေျခခံဥပေဒရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ပုဒ္မ ၄၃၆ ကို ျပင္ဆင္ ႏိုင္ရင္ျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို က်ေနာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ဖြယ္ရာ ရွိပါတယ္။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေဝး ေနဦး မွာပါပဲ။
ပထမဦးဆံုး ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ ပဲခူး႐ိုးမမွာ အေျခခံစခန္း ဖြင့္လွစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္မွာ ဥကၠ႒ သခင္သန္းထြန္း ေခ်ာင္းေျမာင္းလုပ္ ႀကံခံလိုက္ရ၊ အစိုးရက ထိုးစစ္ဆင္ေတာ့ တန္ျပန္စစ္ ဆင္ေရးက ခံစစ္ အရွင္ မဟုတ္ဘဲ ခံစစ္အေသျဖစ္ ေလေတာ့ ေနာက္တက္ေရာက္လာတဲ့ ဥကၠ႒ သခင္ဇင္၊ အတြင္းေရးမႉး သခင္ခ်စ္တို႔ က်ဆံုးၿပီး အေျခခံ စခန္း ၿပိဳကြဲသြားတယ္။ ဥကၠ႒ သခင္ဗသိန္းတင္ လက္ထက္မွာေတာ့ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ အေျခခံ စခန္းကို ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ ယြန္းယြန္း တ႐ုတ္ျပည္နယ္စပ္ “ဝ” ေဒသမွာ ျပန္လည္ ထူေထာင္ လိုက္တယ္။
အဲဒီမွာ ၁၉၇၄၊ ၁၉၇၅၊ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ေတြမွာ အလုပ္သမား အေရးအခင္း၊ အလုပ္သမားအေရး အခင္း ႏွစ္ပတ္လည္၊ ဦးသန္႔ အေရးအခင္း၊ မိႈင္းရာျပည့္ အေရးအခင္းေတြ ဆက္တိုက္ ျဖစ္လာတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႕ စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရ ကလည္း လက္နက္နဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႏွိပ္ကြပ္တယ္။ အဲဒီ မွာ အာဏာရွင္အစိုးရကို ဓား ဓားခ်င္း၊ လွံ လွံခ်င္း တံု႔ျပန္ႏိုင္ဖို႔ ႏိုးၾကားတက္ႂကြတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ လြတ္ေျမာက္ေဒသကို ထြက္ခြာခဲ့ၾကတယ္။
၁၉၇၇ ခု စက္တင္ဘာလမွာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ နီေမာ္ (ယခု စာအုပ္ေရးသားသူ)၊ ၿငိမ္းနီနဲ႔ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ညိဳျမင့္၊ ဗထြန္း (နီေမာ္၊ ၿငိမ္းနီနဲ႔ ညိဳျမင့္တို႔က ရန္ကုန္ တိေမြးကုတကၠသိုလ္ ကပါ။ ဗထြန္းက ရန္ကုန္ ဝိဇၨာသိပၸံ တကၠသိုလ္ ကုန္ထုတ္ဓာတုေဗဒ ေက်ာင္းသားပါ။) တို႔ဟာ ရန္ကုန္ကေန မႏၲေလး၊ မႏၲေလးကေန ဗန္းေမာ္၊ ဗန္းေမာ္ကေန ပန္ဆန္းေဒသကို ခဲရာခဲဆစ္ စြန္႔စြန္႔စားစား သြားေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ အသက္ အရြယ္ ဘာရွိဦးမွာလဲ၊ နီေမာ္က ၁၉၅၆ ခု ဧၿပီလဖြားဆိုေတာ့ ၂၁ ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိဦးမွာ။ ပ်ိဳမ်စ္ႏုနယ္တဲ့ အရြယ္ေတြကို တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္၊ အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္လိုစိတ္ေတြနဲ႔ စေတးၾကတာေလ။
အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက နီေမာ္တို႔လို ပ်ိဳမ်စ္ႏုနယ္တဲ့ အရြယ္ေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာနဲ႔ သမီး ဆရာဝန္ ေဒါက္တာ လွေက်ာ္ေဇာတို႔လည္း အာဏာရွင္ အစိုးရကို ရြံရွာမုန္းတီး လြန္းလို႔ လြတ္ေျမာက္ေဒသကို ထြက္ခြာသြားၾက တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ၁၉၇၆ ခု ဇူလိုင္လ။
တခါ ၈ ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး အၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္ ဦးေဆာင္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြက စစ္အာဏာရွင္ အေမြ ဆက္ခံလိုက္ ၾကေတာ့ ႏိုင္ငံျခား ထြက္သြားၾကတဲ့သူေတြ၊ လက္နက္ကိုင္ သြားၾကတဲ့သူေတြ နည္းသလားလို႔၊ ေရတြက္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာ။
စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ လူသားအရင္း အျမစ္ ဆံုး႐ံႈးမႈေတြဟာ တန္ဖိုးႀကီးမားလွပါတယ္။ နဝတ၊ နအဖ စစ္အာဏာရွင္ေတြ အုပ္စိုးသြားတဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္မွာ ႏိုင္ငံရဲ႕ သယံဇာတေတြ၊ သစ္ေတာေတြလည္း ေျပာင္တလင္း ခါသြားတယ္။ လူေတြရဲ႕ အက်င့္စာရိတၱေတြလည္း ေအာက္ဆံုးအဆင့္ထိ ေရာက္ရွိသြားတယ္။
ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီဟာ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္က ေရႊေခတ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ “ဝ”၊ အခါ၊ လီေရွာ စတဲ့ တိုင္းရင္းသား ေတြကို သိမ္းသြင္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ ပညာတတ္ ေကဒါေတြလည္း ႂကြယ္ဝေပါမ်ား လာခဲ့တယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ ကလည္း ညီေနာင္ပါတီ တရပ္အေနနဲ႔ လက္နက္၊ ရိကၡာေတြကို လံုေလာက္ေအာင္ အကူအညီ ေပးခဲ့တယ္။ အသံလႊင့္ ႐ံုႀကီးကို စက္ပစၥည္း ကူညီ႐ံုမက ေဆာက္လုပ္တပ္ဆင္ဖို႔ လုပ္အားေတြလည္း ကူညီခဲ့တယ္။
အဲဒီမွာ စစ္အစိုးရက အသံလိႈင္းေတြ မပ်ံ႕ႏွံ႔ေအာင္၊ မၾကည္လင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္လာေတာ့ ရန္သူက အသံဖ်က္ တာဟာ တို႔အသံလႊင့္ခ်က္ ေအာင္ျမင္လို႔ပဲလို႔ ဗဟို ေခါင္းေဆာင္ေတြက ကဏန္းလက္မေထာင္ ဝံ့ႂကြားေတာ့ မခက္ပါ လား။
၁၉၈၅ ခုႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္က အကူအညီ ျဖတ္ေတာက္လိုက္ေတာ့ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ လိပ္ ပက္လက္လန္ ျဖစ္ေတာ့တာပါ ပဲ။ ကိုယ္ထူးကိုယ္ခြ်န္ လမ္းစဥ္ ခ်မွတ္ရေတာ့တယ္။ ဝက္ေမြး၊ ၾကက္ေမြး လုပ္ကိုင္ၾက ရ၊ စပါးစိုက္ပ်ိဳးေရး လုပ္ကိုင္ၾကရေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလမွာေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့၊ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးခဲ့ၾက တဲ့ အာဏာသိမ္းပိုက္မႈကို ခံလိုက္ရတယ္။ နီေမာ္တို႔ လည္း အဝတ္တထည္ ကိုယ္တခုနဲ႔ သားငယ္ကို ေက်ာပိုးၿပီး ထြက္ေျပးခဲ့ရတာေပါ့။
အဲဒီ အာဏာသိမ္းမႈ မတိုင္ခင္မွာ ထိုင္းအေျခစိုက္ ဆြီဒင္ႏိုင္ငံသား အေရွ႕ဖ်ား စီးပြားေရးဂ်ာနယ္က ေဆာင္းပါးရွင္ ဘာေတးလင့္တနာတို႔ မိသားစု ေရာက္ရွိလာပါေသးတယ္။ သူက “ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ေနထြက္ခ်ိန္ႏွင့္ ေနဝင္ခ်ိန္” (The Rise and Fall of The Communist Party of Burma) စာအုပ္ကို ေရးသား ခဲ့တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကို ေက်ာ္ဝင္း ဘာသာျပန္ ထုတ္ေဝၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။
နီေမာ္ရဲ႕ “မၿငိမ္းခ်မ္း၊ မစိမ္းလန္း သိန္းသန္း ကုေဋ ျပည္သူေတြ” ဆိုတဲ့စာအုပ္ဟာ The First Weekly News ဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါး ေတြကို ျပန္လည္ စုစည္းထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူဟာ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီဥကၠ႒ သခင္ ဗသိန္းတင္ကို ကြတ္ခိုင္ေဒသ မုန္းကိုး အေျခခံစခန္းမွာ စေတြ႔ဆံုခဲ့ရၿပီး ပန္ဝါ သစ္ခြစခန္းမွာ ေနာက္ဆံုး ေတြ႔ဆံုႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရသူ၊ “ဝ” နယ္ ပန္ဆန္းက ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အသံလႊင့္ဌာနမွာ သတင္းနဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြကို ဖတ္ၾကား အသံလႊင့္ခဲ့သူ၊ ေတာ္လွန္ေရး ေတးသီခ်င္းေတြကို သီဆို အသံလႊင့္ခဲ့သူ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔မွတ္တမ္းမ်ား အရ သိရပါတယ္။
“ဝ”ေတြရဲ႕ အာဏာသိမ္းမႈကို နီေမာ္က “ဝ”လူမ်ိဳးစုေတြက ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို အာဏာ သိမ္းရတာဟာ ေရရွည္ စစ္ပြဲအတြင္း စစ္အစိုးရနဲ႔ အႏိုင္အ႐ံႈး မဆံုးျဖတ္႐ံုသာမက ရွည္ၾကာတဲ့ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲႀကီးေၾကာင့္ “ဝ”လူမ်ိဳးေတြ အသက္ မ်ားစြာ ဆံုး႐ံႈး၊ အိမ္ေထာင္ေတြ ရွင္ကြဲ၊ ေသကြဲကြဲ၊ ဒုကိၡတေတြ မ်ားျပား႐ံု သာမက စစ္ေဘး စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ အိုးအိမ္၊ ေတာင္ယာေတြ ပ်က္စီးတဲ့ အတြက္ “ဝ”နယ္တခုလံုး အငတ္ျပႆနာႀကီးကို မေျဖရွင္း ႏို္င္ေတာ့ပါ” လို႔ သံုးသပ္ျပထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။
အဲဒီမွာ နီေမာ္တို႔ လြတ္ေျမာက္ေဒသ ေရာက္စဥ္က အသံလႊင့္ဖို႔ အတြက္ “ဝ”၊ အခါ လူမ်ိဳးစုေတြရဲ႕ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရးေတြကို ေလ့လာခဲ့ ၾကရတယ္။ နယ္စပ္ေဒသ ျဖစ္ေလေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္က ေက်းလက္ေတြ ကိုလည္း လွမ္းျမင္ေနရတာေပါ့။ အဲဒီဘက္က ေက်းလက္ေတြမွာ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ရေနၾကၿပီ။ ကိုယ့္ဘက္မွာေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္ေတာင္ အလ်ဥ္မီေအာင္ မထြန္းႏိုင္ၾကေသးဘူး။
ပညာသင္ၾကားဖို႔ ေက်ာင္းလည္း မရွိ။ ေဆးဝါးကလည္း ႐ိုးရာ ဗိေႏၶာေဆးေလာက္သာ အားကိုးအားထားျပဳေနၾက ရတာ။ နယ္စပ္ေဒသက လူမ်ိဳးစုေတြ တိုးတက္ဖို႔ အမ်ားႀကီး လုပ္ေဆာင္ၾကရဦးမွာပါ။ ဦးဆံုး ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔၊ လြတ္ေျမာက္ ဖို႔ ႀကိဳးစားရဦးမယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရွိသေရြ႕ နယ္စပ္ေဒသ လူမ်ိဳးစုေတြဟာ ဆင္းရဲ ပင္ပန္းစြာ ႐ုန္းကန္ ေနရဦးမယ္၊ အသိပညာ ဟိုးအေဝးႀကီးထိ က်န္ေနရစ္ဦးမယ္။ မၿငိမ္းမခ်မ္းရင္ မစိမ္းမလန္းႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီလို မၿငိမ္းမခ်မ္း မစိမ္း မလန္းတဲ့ ျပည္သူေတြ သိန္းသန္းကုေဋ ရွိေနဦးမယ္ ဆိုတာ နီေမာ္ရဲ႕ ဒီစာအုပ္က ၫႊန္ျပေနပါတယ္။
ဒီ စာအုပ္ေခါင္းစဥ္ အတိုင္း သိန္းသန္းကုေဋေသာ ျပည္သူေတြဟာ မၿငိမ္းမခ်မ္း၊ မစိမ္းမလန္း ျဖစ္ေနဆဲပါ။ ဒီလူေတြ အတြက္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရရွိသည္ အထိ ႀကိဳးစားသြားၾကဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အခု အစိုးရကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္ ေနပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ လူမ်ိဳးစု လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္ခ်င္ ၾကပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူ တရပ္လံုးကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္း အေရး အတြက္ ဆႏၵေတြ ေဖာ္ထုတ္ေတာင္းဆို ေနၾကပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ခုခ်ိန္ထိ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ ေသးတာကို ေတြ႔ၾကရတယ္။
နီေမာ္ရဲ႕ စာအုပ္ထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ ျဖတ္သန္းမႈ မွတ္တမ္းနဲ႔ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္တဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဘဝေတြ အေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ ဓာတ္ပံုတခ်ိဳ႕နဲ႔ အတူ ဖတ္႐ႈေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ ။
Sae Hark (SSDA)
Get From >>> Irrawaddy News
